wil je meer weten over vogels kijken? Meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief, vol met tips, nieuws en meer!het was winter in het noorden van New York in 1780 in een landelijke stad genaamd Schoharie, de thuisbasis van de diep religieuze Palatijnse Duitsers. Plotseling, een kudde van gemeenschappelijke rode en groene vogels vloog in de stad, schijnbaar op een wervelwind.
de stedelingen dachten dat het einde van de wereld nabij was. Hoewel de robin-sized vogels snel vertrokken, hun uiterlijk werd voor altijd gedrukt op de lokale overlevering. Zoals schrijver Benjamin Smith Barton schreef: “de meer onwetende Nederlandse kolonisten waren buitengewoon gealarmeerd. Zij verbeeldden zich, in vreeselijke ontsteltenis, dat het niets minder rampzalig voorspelde dan de vernietiging der wereld.You and I know that the birds were not a precursor of mankind ‘ s demise – but in a way, there was dreigend doom ahead ahead. De vogels waren Carolina parkieten, de enige papegaaiensoort afkomstig uit het oosten van de Verenigde Staten. Precies 100 jaar geleden in Februari, stierf de laatste gevangen Carolina Parkiet, alleen in een kooi in de Cincinnati Zoo, dezelfde dierentuin waar de laatste gevangen trekduif, genaamd Martha, vier jaar eerder stierf. De laatste “officiële” wilde Carolina Parkiet werd gespot in Florida slechts twee jaar later.
Waarom zijn deze vogels uitgestorven? Het blijft een mysterie. Gezien het feit dat papegaaien vandaag de dag een groter risico lopen om uit te sterven dan andere grote vogelgroepen, is er iets wat wetenschappers kunnen leren van de Carolina Parkiet?
ontrafelen van parkiet mysteries
De afgelopen zes jaar heb ik informatie verzameld over waar de Carolina Parkiet werd waargenomen gedurende de laatste 450 jaar.
ik heb uren lezen van historische documenten, reizen dagboeken en andere geschriften, variërend van de 16e eeuw tot de jaren 1940. Ik heb vaak verloren in de verhalen rond deze parrot waarnemingen van de eerste rekeningen van de Europeanen ontdekken van de Nieuwe Wereld, aan de schrijnende verhalen van de kolonisten die de Oregon Trail in de jaren 1800, aan grijze ei-jagers wassen van de moerassen van Florida in de vroege jaren 1900.
Ik heb ook door de collecties van het Natuurhistorisch museum gegraven, kijkend naar wat velen zouden zien als een paar oude, stoffige, griezelige dode vogels. Maar ik zie ze anders: mooi op hun eigen manier, elk met een verhaal om te vertellen.mijn doel was om enkele van de blijvende mysteries te ontrafelen over de Carolina Parkiet-achtige waar hij leefde. Historisch gezien bepaalden mensen een soortenbereik door de meest extreme waarnemingen van die soort op een kaart te zetten, een veelhoek om hen heen te tekenen en het voor gezien te houden. Vanwege dit, mensen lang gedacht Carolina parkieten wonen van upstate New York helemaal tot Colorado en tot aan de kust van Texas.
Reclame
maar vogels worden vaak gezien in gebieden waar ze normaal niet komen. Bijvoorbeeld, het bereik van de besneeuwde Uil strekt zich niet echt uit tot Bermuda, hoewel er ooit een werd gespot.
wat meer is, weten wetenschappers niet wat de parkieten werkelijk tot uitsterven dreef. Sommigen dachten dat het habitatverlies was. Sommigen dachten dat het jagen en vangen was. Een gedachteziekte. Een paar dachten zelfs dat het concurrentie was met niet-bindende honingbijen voor boomholtes, waar de parkieten zouden nestelen en nestelen.
dankzij de gegevens die ik samenstelde en geavanceerde machine learning-benaderingen om die gegevens te analyseren, konden mijn collega’ s en ik het waarschijnlijke bereik en klimaatniche van de parkieten van Carolina reconstrueren. Het bleek veel kleiner te zijn dan voorheen werd aangenomen. Over het algemeen breidde hun bereik zich uit van Nebraska oost tot Ohio, zuid tot Louisiana en Texas. De oostelijke ondersoort leefde vooral langs de zuidoostelijke kust van Alabama, via Florida en tot Virginia.
We konden ook de al lang bestaande hypothese bevestigen dat de parkieten in het noordwestelijke deel van hun verspreidingsgebied in de winter naar het zuidoosten migreerden, om de blaarvorming in het Midwesten te voorkomen.
Waarom is het belangrijk
In een wereld die met uitsterven wordt bedreigd op een schaal die in de afgelopen 65 miljoen jaar niet is gezien, zullen sommigen van jullie zich afvragen: zijn er niet belangrijkere dingen om te bestuderen?
hoewel dit vrij klein lijkt, beschouwen sommige wetenschappers de Carolina Parkiet als een van de beste kandidaten voor “de-extinctie.”Dat is een proces waarbij DNA wordt geoogst van specimens en gebruikt om uitgestorven soorten te “doen herleven”, niet in tegenstelling tot “Jurassic Park” (maar veel minder actie en beslist minder Jeff Goldblum).
als iemand miljoenen dollars spendeert aan al het genetische en fokwerk om deze soort of een andere soort terug te brengen, hoe zullen ze dan uitzoeken waar ze de vogels moeten vrijlaten? Gezien de gevolgen van de klimaatverandering, is het niet langer een gegeven dat wetenschappers vogels precies konden vrijlaten waar ze vroeger waren en verwachten dat ze zouden bloeien.
of de-extinctie al dan niet een nuttig gebruik is van conserveringsinspanningen en geld is een andere vraag, die het best beantwoord kan worden door iemand anders dan ik. Maar dit is slechts een voorbeeld van een potentieel gebruik van dit type onderzoek.in veel opzichten is de geschiedenis van het verval van de Carolina Parkiet gelijk aan de geschiedenis van de Amerikaanse groei in de loop van de 19e eeuw. Al die welvaart kwam met vele verschrikkelijke kosten. Toen de VS het landschap uitbreidde en remade om aan zijn behoeften te voldoen, verloren veel inheemse soorten.vandaag de dag worden papegaaien met uitsterven bedreigd. De diversiteit van papegaaien is meestal het hoogst in gebieden over de hele wereld die zich snel ontwikkelen, net als in de VS tijdens de 19e eeuw. Dus welke lessen de Parkiet ons kan leren kan cruciaal zijn om vooruit te komen.
Ik ga verder met het bestuderen van Carolina parkieten en andere recent uitgestorven soorten, in de poging om deze lessen te horen en te relateren. Hoe cliché het ook is, degenen die zich het verleden niet kunnen herinneren, zijn gedoemd het te herhalen. – Kevin R. Burgio, Postdoctoral Fellow in Ecology and Evolutionary Biology, University of Connecticut
Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd over the Conversation. Lees het originele artikel.
Lees onze artikelen over de trekduif
meer dekking van uitgestorven vogels